Samozwańczy „podróżnicy” z założenia gardzą all inclusive. Niesłusznie, uważam, że to snobowanie się na lepszych, niż się w rzeczywistości jest. Zwłaszcza, że sami są zazwyczaj zwykłymi turystami w tanich klapkach, a samodzielne zarezerwowanie lotu i hotelu jeszcze nikogo podróżnikiem nie czyni. Wakacje w opcji all inclusive to cudowne pole do socjologicznych obserwacji i rzecz nie w tym, że autokar odbiera cię z lotniska i odstawia do hotelu. To akurat jest wygodne. Pies jest pogrzebany gdzie indziej. Z opcji AI zdarzyło nam korzystać kilka razy, ponieważ są miejsca, do których latają głównie czartery i taka wycieczka wychodzi po prostu taniej/wygodniej/w dogodniejszym terminie, niż samodzielne organizowanie wyjazdu z przesiadkami i całym tym cyrkiem. A po rozpakowaniu walizki i tak idziemy za róg do wypożyczalni samochodów i bierzemy jakieś milusie kabrio, aby przez resztę wyjazdu robić co nam się podoba. Z ofert biur podróży korzystam tak samo, jak korzystam z promocji lotniczych i wielu innych rzeczy – po prostu wybieram konfigurację, która z jakiegoś powodu mi w danym momencie odpowiada. Może AI nie jest moją ulubioną formą, ale istnieje, więc jej nie skreślam z automatu. Co prawda nigdy nie skorzystaliśmy z tzw. wycieczki fakultatywnej oferowanej przez biura podróży i rezydentów, zawsze sami wyznaczamy sobie ścieżki, którymi chodzimy, ale rozumiem, że jest to jakaś opcja dla osób, które nie mówią w żadnym obcym języku, czy po raz pierwszy wypuściły się poza Polskę. Luz, każdy spędza czas tak, jak mu się podoba. Tylko spędzania dwóch tygodni urlopu nad hotelowym basenem nijak pojąć nie mogę, bo wtedy jakie ma znaczenie dokąd jedziesz, jeśli nawet nie otrzesz się o lokalny koloryt? Ale ja nie o tym… Kiedy wiele lat temu odhaczaliśmy po kolei wszystkie Wyspy Kanaryjskie, w większości przypadków wybieraliśmy właśnie opcję AI w pięciogwiazdkowych hotelach. Na miejscu i tak tylko spaliśmy i jedliśmy śniadania, ale jak chcieliśmy przebumelować jeden dzień nad basenem, to kelner przynosił drinki i było miło. Szampan do śniadania też jest czymś, co lubię. W AI nie ma nic złego. No, prawie nic… Kolejkowicze To dotyczy nie tylko czarterów, ale w ogóle wszystkich lotów, którymi latają Polacy. W kolejkach stoimy zawodowo, taka tradycja – nasze matki stały, nasze babki stały, więc my też stoimy. Na pół godziny przed otwarciem bramek wszyscy już w blokach startowych. Lekko spoceni, posyłają sobie nerwowe spojrzenia. Bo nagle odpadnie pół samolotu i miejsca zabraknie. Tego ponumerowanego miejsca, na którym z góry wiadomo, kto siedzi. Albo polecą beze mnie. Bramka się otwiera i następuje zwolnienie maszyny losującej. Doskonale – można się na pół godziny walnąć z książką i poczekać, aż śledzie upchną się w konserwie. Jeśli nie dotyczy mnie osobna kolejka, to zawsze do samolotu wchodzę jako jedna z ostatnich. I jeszcze nie było tak, żebym nie poleciała. Wyjść trzeźwym z samolotu, to jak w mordę dostać Iluż to Januszy na lotnisku docelowym wysiada chwiejnym krokiem z samolotu? Bo Polak na wakacjach musi się uwalić do nieprzytomności i zmarnowanie choćby minuty byłoby niepowetowaną stratą. Zawsze scenariusz jest taki sam – flaszka lub dwie na bezcłówce i pokątne polewanie przez cały lot do plastikowego kubka po wodzie. Ach, jacy my przebiegli! Na pewno nikt tak przed nami nie robił, a obsługa to banda idiotów. Wraz ze wzrostem upojenia, rosną też decybele, zaś „kurwy” i „chuje” sypią się, jak perseidy na nocnym sierpniowym niebie. Mieliśmy kiedyś taką sytuację, kiedy pewien Janusz ostro się nabombał, był już nieznośnie głośny, więc stewardessa zaczęła go uspokajać. Niestety dla niej – w języku english. Janusz nie banglał w żadnym obcym języku, co tak go wyprowadziło z nerw, że chciał się bić. Na lotnisku docelowym przejęło go dwóch smutnych panów i słuch po Januszu zaginął. Klaszcz, Grażyna, lądujemy! Może Was to zaskoczy, ale tego nie obśmieję. Nawet tych ludzi w jakiś sposób rozumiem – to jest czarter, cały samolot leci na wakacje, znakomita większość już sobie zdążyła poprawić humor, więc co to komu przeszkadza, że sobie poklaszczą? Król Jęczybuł i Królowa Jęczybuła Zawsze się tacy znajdą. Nie mają pojęcia o kulturze kraju, w którym się znaleźli, o jego kuchni i zwyczajach, więc wszystko jest nie takie, bo inne, niż w domu. Przy śniadaniu siedzą przy stoliku obok i zatruwają ci poranek. Chcesz, czy nie, słuchasz o „brudasach” (czyt. obsłudze), „robakach” (czyt. krewetkach) i całej litanii niedogodności, z którymi muszą się borykać. A mogli pojechać do Mielna. Na drugie mają „roszczeniowi”, a z bierzmowania „ignoranci”. Też jesteś z Polski? Maj frend! Z jakiegoś powodu Janusz i Grażyna na wakacjach stają się okropnie towarzyscy. Niknie dystans, wszyscy jedziemy na jednym wózku, więc na dźwięk rodzimego chrząszcza w trzcinie czują się w obowiązku zagaić rozmowę. Zagajenie przebiega tak: „O, wy też z Polski? Ja jestem Janusz, a to Grażyna, z Wodzisławia jesteśmy. Ale beznadziejne śniadania tu mają! Niby ol inkluziw, a takie dziadostwo!” Jak w to wejdziesz, to sam sobie jesteś winien. Będą przybijali z tobą piątkę do końca wyjazdu, być może nawet przysiadali się do twojego stolika i z pewnością zaproponują wieczorną wódeczkę. Ziomeczki. Przepraszam, czy my się znamy? Leżaking To taki odpowiednik parawaningu – zajmowanie leżaków bladym świtem nonszalancko rzuconym ręcznikiem. Znacie to? Choć w tę grę przegrywamy z kretesem ze spalonymi na skwarki niemieckimi emerytami. Kiedyś zrobiliśmy test i o szóstej rano poszliśmy sprawdzić, czy ręczniki już leżą. Leżały. Mam teorię, że starsi ludzie po prostu potrzebują mniej snu, więc co dla nas jest środkiem nocy, dla nich jest już porankiem w pełnym rozkwicie. Jest też opcja, że są całkowicie i nieodwołalnie posrani. Jedz, Grażyna, to wszystko za darmo! Ten śródtytuł to też autentyk, tak razu pewnego pan powiedział do pani. W opcji AI posiłki są zwykle w formie szwedzkiego stołu z tymi wszystkimi bemarami i półmiskami. Boże, ile razy widziałam, jak na jeden talerz nakładają makaron, ciasto, owoce, frytki… Wielką furę żarcia, które po drodze do stolika z mokrym plaśnięciem co i rusz spada na podłogę. Bo trzeba się nażreć tak, żeby wyszły gały z orbit. To jest trochę śmieszne, a trochę straszne. Śmieszne, bo przecież zawsze można wrócić po dokładkę bez tego rycia w bemarach, jak dzik w żołędziach i nie robić wiochy, ale jednak bardziej straszne, bo nieprzebrane ilości jedzenia, które przy takich okazjach się marnują, każdemu myślącemu człowiekowi szybko ścierają uśmiech z twarzy. Janusz z Grażyną nałożą tyle, że nie są w stanie tego zjeść i połowa zostaje, ale za to od stolika odchodzą z satysfakcjonującym poczuciem, że wiedzą za co płacą. Zabawne są też sytuacje, kiedy wychodzisz (albo nie daj Boże specjalnie jedziesz) gdzieś na obiad czy kolację. Grażyna i Janusz nie ogarniają, że idziesz wydawać kasę, skoro na miejscu masz wszystko za darmo. ZA DARMO! Naebałem się jak zwierzę i leżę Bo skoro płacisz za AI, to masz psi obowiązek wlewać w siebie wszystko, co oferuje bar. Najlepiej już od świtu, aby ani jedna wydana złotóweczka się nie zmarnowała. W przeciwieństwie do innych nacji, Polacy nigdy nie tipują. Przecież są na AI, więc wszystko jest w cenie, tak? I wracają po takim tygodniu z czerwonymi nosami, brzuszyskami zwisającymi nad paskiem, opuchnięci jak dwumiesięczny topielec. Z nostalgią w przekrwionych oczach rzucają ostatnie spojrzenie na strzeliste palmy przed halą odlotów… Aleśmy, Grażyna, zabalowali! Magda Imiona Grażyna oraz Janusz zostały wylosowane przez maszynę losującą spośród najpopularniejszych imion w polskim internecie. Uprzedzając pytania, dlaczego nie napisałam nic o Brytyjczykach w Krakowie czy innych nacjach w innych miejscach – no nie wiem, może dlatego, że to jest tekst o Polakach na ol inkluziw? foto: Podobne wpisy